آیت الله روح الله خمینی و محمد ابن عبدالله هر دوجلادانی هستند که وجه مشترکشان تغییر چهره پس از احساس قدرت است؛ اگر سخنان خمینی پیش از انقلاب با پس از آن با هم مقایسه گردد تشابه عجیبی بین این گفتار با آیات مکی قرآن مشاهده می‌گردد؛ در تمامی آیات مکی قرآن همواره سخن از مدارا و حرام بودن کشتن بی‌گناهان به میان آمده است، از ترحم سخن می‌گوید و برای تمامی ادیان آن زمان احترام قائل است، اما در آیات مدنی قرآن سخنی از چنین احترامی نیست، فرهنگ جهاد و شهادت تنها در آیات مدنی قرآن مشاهده می‌شود درست مانند خمینی که در سخنان پیش از انقلابش همواره از آزادی سخن می‌گوید.
